Frederiko, eltxo orekalaria.

         soka lasaian eritzen da,

         zirku bateko estalkipean.

Irrist egin zion hanka batek, eta...

punbala, punbala!

Frederiko hankaz gora!

igeltsaturik du hanka bat,

bat zuri eta basteak beltz.

Galdetzen dio igelak:

Nola erori zinen, hegaz jakinez?

Igel andrea: han neukan

laneko kontratuak

atal bi zeuzkan,

bat intsektuentzat,

bestea gizakientzat.

Intsektua izanez gero,

hegoak lotu behardira;

airetarra izaki,

soka gainean ibiltzeak

ez baita meriturik.

Eta ikusten duzu: ni behera,

zuzanean lurrera.

Hartu nuen muturreko ederra!

Badut susmo zigorra izan sela,

haurtxo bati zizta egin niolako,

bart, lo zagoela.

Baina horixe dut lambidea:

lotiengana joan eta,

haie odol beroaz,

neure sabela betetzea.

Gero, hasi zitzaidan harra

artista izan behar nuela,

eta ikusten duzu ondorena:

ipurdiz lurrera.

Hanka hautsita dut,

eta hegoak zimurturik,

orain giak josirik. 

A! Zein gogorra den bizitza!

Egun bat bizi behar,

eta hori ere nekez,

hilgarriei ihesi eta

igelen beldurrez. 

Ez mindu, Ana andrea (igela).

Badakit nire adiskidea zarela,

igeltsua eta hariak

ez baitira ondo egosten

zure sabel minberan.